Het slotakkoord

oftewel 4 dagen Yogja en 6 dagen Koh Lanta (Thailand)

Nadat we die middag heerlijk niks hebben gedaan in het leuke wijkje van Yogja moesten we die avond nog op zoek naar een prettig restaurantje. Voor mij een makkelijke opgave, voor Car wat minder. Gelukkig waren er in de backpackerswijk vele restaurantjes en waren we onze zwitserse vriend van de Bromo, Marco, ook weer tegengekomen. Omdat het met hem erg gezellig was, en hij ook nog alleen reisde, besloten we, uiteraard, met z’n 3-en te gaan eten. Overal is tegenwoordig wifi, dus wat er nog gedaan moest worden kon worden gedaan en de menukaarten waren redelijk internationaal, hoewel af en toe met een Aziatisch bijsmaakje. Als je curry eet heb je daar weinig last van 🙂 Op zaterdagmorgen namen we een local bus naar de Prambanan tempel. Een zeer grote hindoeïstische tempel, maar dan niet zoals je ze kent met alle kleurtjes en de diverse goden, Vishnu, Ganesh enz. Nee, een beetje in de steil van de Ankor Wat, maar dan, helaas, wel een heel stuk kleiner. Toch was het bezoek erg grappig, mede door alle scholieren die er rondliepen en niet heel vaak een Europeaan van 1 meter 90 zien. Dat wil niet zeggen dat Caroline geen aandacht kreeg 🙂 We moesten overal “interviews” afgeven. Ja hoor, weer de bekende 4 vragen, maar toch ook wat we het leukste en lekkerste vonden in Indonesië. En tot slot op de foto natuurlijk. Eerst schoorvoetend met eentje, maar als het bekende moslimschaapje over de dam was dan volgende er niet velen, nee allemaal. Leuk om te zien hoe netjes en aardig de meisjes zijn en wat een branieschoppers de jochies zijn. Overal “he mister”……picture! Op een gegeven moment zijn we er mee gestopt want we wilden ook nog wat van de tempel zien.

Eenmaal weer terug in ons wijkje weer de mail beantwoord, heerlijk wat gedronken en door de drukke winkelstraat Malioboro gelopen met zijn ontelbare kleine kraampjes buiten tegen de winkelruiten aan. Het barst er van de T-shirt verkopers en alle andere bekende souvenir spullen. Het grote voordeel van de rugzak is dat je zelden in de verleiding komt om iets te kopen, tenzij het echt klein is. Die avond wederom met Marco gegeten en heel wat afgelachen. We merkten dat we alle twee er een sport van maakten om “stomme bordjes” te fotograferen. De mooiste die ik helaas gemist heb omdat ik in de bus zat, was een groot bord met “Official Monkey Changer”. Prachtig. We konden ons alle drie verbazen over de manier van communiceren, of eigenlijk “niet communiceren” en wat er allemaal voor onzin verteld wordt om je maar ergens heen of naar binnen te krijgen. Een heerlijke avond.  Zondag stond het “Kraton” op het programma, het paleis van de voormalige Sultan van Yogja. Op zondag zijn er dan ook traditionele dansen en daar hadden we nog niets van gezien.  We konden er lopend heen  en dat deden we dus ook. In de LP had ik gelukkig al gelezen van de 2 ingangen. Eentje, de goedkope, waarbij je niet alles kunt zien en ze je meteen “doorsluizen” naar hun galerieën (want iedereen is schilder en/of batik kunstenaar 🙂 ) en de duurdere, de officiële ingang. Die hadden we snel gevonden omdat de man achter het loket eerlijk was toen ik vroeg of ik hier alles kon zien. De dansen waar fraai, de dansers fraaier en de danseressen het fraaist. De (langzame) gamalan muziek kunnen wij maar niet aan wennen. Toen door het Kraton verder gelopen, weer interviews afgeven, foto’s maken, groepfoto’s maken en nog een paar foto’s maken. In 1 van de vertrekken van de sultan hingen een aantal foto’s. Caroline keek nog eens goed, riep mij toen en zei : Kijk. Een klassenfoto uit 1932 van het Stedelijk Gymnasium te Haarlem. Das wel heel gek om in Yogjakarta naar te kijken. De Sultan, dan wel 1 van zijn kinderen, had daar dus op school gezeten, of er waren speciale betrekkingen. Het personeel van het Kraton sprak helaas geen Engels. Nadat we verder (bijna) alles bekeken hadden zijn we al “window-shoppend” teruggegaan naar het bekende wijkje waar we onze tour naar de Borobudur hebben geboekt voor de volgende dag, onze laatste dag alweer in Yogja.

Uiteraard hadden we de vorige avond weer met 3 gegeten en Marco kwam nog een Nederlands meisje tegen die hij al eerder had ontmoet. Dus zaten we die avond met 4 aan tafel, altijd gezellig. De volgende dag ging zowel zij als Marco verder en wij zelf vlogen, als eerder gezegd, weer een dag later naar KL. Voor de Borobudur moesten we om 05.00 uur klaar staan. De tour is in de ochtend, zogenaamd vanwege de zonsopkomst. Van de Bromo wisten we dat die om 5 uur is, maar het park van de Borobudur gaat om 06.00 uur open. Dat zijn van die leuke logische Indonesische handelingen. Maar goed, bij aankomst was het wel heerlijk rustig daar, afgezien van de vasthoudende verkopers. Uiteraard de hele Borobudur beklommen, mooie foto’s kunnen maken vanwege het fraaie weer en gelukkig zat onze tijd er op toen er net een mega grote groep scholieren aankwam. Wij waren wel even klaar met de interviews. Zo blij dat we geen BN-er (dan wel BF-er) zijn 🙂 Op de weg terug naar de in/uitgang uiteraard weer verkopers. Hij had van lavasteen wel hele mooie (kleine) beeldjes. Het hoofd van Budha, een kleine Stupa in dezelfde vorm zoals die op de Borobudur staan maar die ook nog open kan met een Budha daar dan weer in. Die wilden we wel. Afijn, het onderhandelen duurde de gehele route naar de uitgang en leverde 4 euro winst op. Daar wilde een snelle verkoper nog een slag slaan en die bood er 2 voor hetzelfde geld aan, alleen kon die stupa niet open, dus ook dat was weer gerechtvaardigd 🙂 Eenmaal weer terug was het pas 10 uur en dus nog een hele dag om van alles en niets te doen. Dat was ons wel toevertrouwd. Die avond voor de verandering dus weer met 2 gegeten en nog lekker ook. Op tijd naar bed want we moesten om half 8 op het vliegveld zijn. Gelukkig komt het lokale minibusje daar ook en we wisten al hoe dat werkte. Appeltje eitje dus. Vlucht was “bumpy” maar het toestel zat half vol, dus languit liggen op de banken. Eenmaal in KL meteen een treinkaartje gekocht voor Hat Yai. Dat was een nachttrein en we mochten 7 uur wachten op het station. Via KFC – McDonald – KFC , om te internetten, maakten we de tijd vol.

De volgende ochtend stonden we in Hat Yai. Nu waren we met “ronselaars” wel iets gewend, maar nu ontbrak het alleen nog aan een geweer en aan het feit dat we op de grond moesten gaan liggen, verder was het een perfecte overval. De trein reed nog toen er al 8 a 9 mannen op de trein sprongen, op de deuren bonkten dat we open moesten doen.  Ik deed dat niet maar een ander wel. Ze stormden de coupé binnen en schreeuwden allerlei plaatsnamen, of we daar heen gingen? Met dat soort debielen is de beste remedie gewoon helemaal niets zeggen, mooi gaan zitten en dom kijken. Dat laatste was nog het makkelijkste. Ze kregen bij ons geen poot aan de grond en eenmaal buiten regelden wij onze eigen zaken. Met een minivan naar Trang gereden en daar stopten we voor een klein reisbureautje die de overtocht naar Koh Lanta regelde inclusief de “drop off” bij onze accommodatie die we geboekt hadden voor de eerste 3 dagen. We hadden een hutje dat net aan een voldoende krijgt. Van het zwembad hadden ze nog niet veel kaas gegeten hoe ze dat moeten schoonhouden…………..of ben ik te kritisch? Een vette bruine waterlijn kan gewoon niet. Een hele hoek van ruim twee m2 met alg kan ook niet en als je halverwege een bad van 15 meter nog de overkant niet kan zien onder water, dan is er echt iets mis. Van de staf spraken er 2 gebrekkig Engels, de rest helemaal geen woord. Gevolg : 5 keer een maaltijd gebruikt daar waarvan er 4 niet in 1 keer goed uitgeserveerd werden. Gek werd je er van, maar wel blijven lachen. Uiteraard gingen we ‘s-avonds elders eten. De laatste 3 dagen hebben we in een luxe accommodatie geboekt, alles spik en span, groot zwembad, aan het strand en engels sprekende staf. De laatste dag nog een keer een scooter gehuurd om naar het zuidelijke punt van het eiland te rijden. Prachtige baai, leuke wandeling en een lunch met een superuitzicht. Eerder al hadden we bij een bureautje alle vervoer terug geregeld naar KL, dus zo konden we maximaal genieten van strand en zwembad en de Thaise massage. Zo krijgt deze prachtige vakantie een mooi slot zonder happy end, 🙂