In de serie “wereldverhalen” is deze wel een aardige toevoeging denken we zo. Hoezo? Nou, let op. We verlaten Bali met de ferry om koers te zetten naar Java, aankomst Ketapang, vlak bij Banjuwangy. Deze laatste plaats is de uitvalsbasis voor het Ijen plateau met een turkoois blauw meer. Helaas was dit gesloten vanwege een kleine aardbeving waardoor er sulfaatdampen omhoog komen. Dit werd door 3 verschillende bronnen bevestigd dus het moest wel waar zijn. Maar goed, we moesten eerst van de ferry naar het stadje waar we in een guesthouse wilden overnachten. Uiteraard komt er “een mannetje” naar je toe die een “bemo” heeft. Stel je voor een ouderwetse mini cooper, een halve meter langer en 20 cm hoger. Meestal in een verregaande staat van ontbinding, maar touwtjes en kettingen houden zo’n wrak wel bij elkaar. Daar kunnen trouwens makkelijk 17 mensen in, maar daarover later meer.
Ik laat de man mijn Loneley Planet zien met de naam van het hotel. Hij zegt : dua pulu ribu, oftewel, 20.000. Vinden wij goed (het is te veel, maar we kennen de afstand niet). Voor de goede orde, 10.000 is 80 eurocent. We stappen in en gaan verder. Er stappen meer mensen in, waaronder een jonge vrouw die er even verder al weer uit moet. Nu spreek ik 3 woorden Indonesisch en ik hoor de bestuurder vragen of die vrouw engels spreekt. Ja hoor, ze komt naar ons toe en zegt : om je bij je hotel af te zetten kost het 30.000 ! Ik zei tegen haar : zeg de bestuurder maar dat het 20 blijft of we stappen nu uit en betalen helemaal niets. Hij vindt het goed……uiteraard. We gaan verder en 5 minuten later draait hij zich om en zegt : 25000 om naar het hotel te gaan. Voor de goede orde, de maximumprijs per rit is 3000 en dan nog tot 2 keer aan toe proberen er nog meer voor te vragen. Bij ons is de maat vol. Het busje staat stil en we stappen uit en betalen helemaal niets en lopen weg.
De man raakt in paniek want hij ziet zijn 20.000 als sneeuw voor de zon verdwijnen, kiest eieren voor zijn geld en schreeuwt dat hij ons voor 20 bij het hotel brengt. Wij laten hem even voelen dat hij niet te ver moet sollen met toeristen en zeggen : you have lost, we walk. Geen idee hoe ver het lopen is, maar we nemen de gok. Het busje blijft naast ons rijden en blijft maar roepen “okay okay okay”. Uiteindelijk stappen we in en hij begint meteen sorry sorry te roepen en wil me een hand geven. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik dat geweigerd. Hij is gewoon te ver gegaan. We komen bij ons hotel en daar wordt nogmaals bevestigd dat de Ijen inderdaad gesloten is. Plan aanpassen en dus de volgende dag direct door naar de Bromo. De vulkaan die zelf in een krater van 12 km doorsnede ligt.
We gaan met de trein, economy class. De LP geeft aan dat er 2 treinen gaan, om 9 uur en om 10.20 Wij om half 9 bij het station. Groot doek boven de ingang : nieuwe vertrektijden. Onze trein gaat om 12.49. Tja, de LP kan niet alles weten J Dus ruim 3 uur wachten en daarna, zo bleek, ruim 6 uur in een trein. Die rit was overigens heel leuk qua gezelschap. Leuke jongelui (hoor mij) tegenover ons en dus weer wat woordjes geleerd, samen snacks uitgewisseld en andere snacks leren eten. Helemaal leuk. Uiteindelijk tegen half 8 waren we in Probolingo, de uitvalsbasis voor alle tochten naar de Bromo. Onze medereizigers hadden ons al verteld dat we niet meer dan 3000 voor de bemo moesten betalen. Uiteraard werden we opgewacht door “becak” rijders, de veredelde bakfiets met huifje, die allemaal zeiden dat de Bemo’s al niet meer reden. Onze medereizigers wezen ons waar ze stonden. Ze reden gewoon, uiteraard. De man begreep eerst niet waar we heen wilden en zei dat hij dat niet deed. Toen snapte hij dat het de naam van een hotel was en we konden instappen, met 2 grote rugzakken, 2 kleine rugzakken en 16 andere personen. Het had niet misstaan in het guiness book of records.
De eerste man die zei dat de bemo’s niet reden hing zelf aan de buitenkant van de bemo. Wij waren bijna de eersten die er uit moesten, en dat was maar goed ook. In het hotel een prima kamer, bij een eetstalletje nog wat gegeten en toen naar bed. Bij het ontbijt troffen we een Zwitser die ook naar de Bromo zou gaan. Of we vervoer wilden delen? Natuurlijk. Dus bij de receptie gevraagd hoe we bij het dorpje aan de rand van de krater konden komen. Er zat een man die ons voor 50.000 pp wel wilde brengen. We wisten meteen dat het veel te veel was en we zeiden dat we het zelf wel gingen regelen. Het kan wel voor 25.000 pp werd er toen meteen gezegd. Vonden wij een mooi bedrag want het was ongeveer 2 uur rijden……..zeiden ze. Na 5 minuten stonden we bij een bemo busstation en we moesten van auto ruilen. Daar hadden we al over gelezen en we vonden dat dus niet gek. We moesten even wachten. Dat even werd een half uur en toen maar eens vragen wanneer we zouden vertrekken. Als de bemo vol is zei de, toen nog, leuke man. Er moesten er 10 in en we waren met 7. Wachten dus. Even later kwamen er 2 locals en dus waren we met 9. Helaas, 2 wachtende vonden het te lang duren en waren al vertrokken. Weer 7 dus.
Ik ging de man vragen of hij wilde vertrekken als we de resterende 3 x 25.000 zouden bijbetalen. Dat was goed. Wij iedereen vragen of ze mee wilden betalen en dat wilden ze wel. Allemaal 10.000 en dan was het goed. Caroline, de Zwitser en ik legden ieder 10 neer en draaiden ons om. Grote fout want de anderen betaalden niets bleek later. Maar goed, de bus in en rijden. Maar volgens ons de verkeerde kant op. Er was een oude man in gestapt en wees ergens naar. Wat bleek, er stonden 3 meiden die mee wilden en die stonden weer te wachten op hun 2 vriendinnen. Onze rugzakken lagen op het dak en die moesten opeens in de auto. Waarom vroegen we? Vanwege de regen. Ja ja. Toen zagen we die meiden staan en meteen zei ik : die gaan niet de bus in hè? Jawel. Dan wil ik nu mijn 10.000 terug, en die andere 6 mensen ook! Een hoop geschreeuw, maar uiteindelijk kwam er 30.000 tevoorschijn. En die anderen dan? Die hebben niet betaald! Zei hij. En zo wordt je dus constant te grazen genomen. Ze zien je als een wandelende portemonnee die zij maar wat graag leeg willen maken. Wij begrijpen best dat ze hier extra aan de toeristen willen verdienen, maar de manier waarop gaat er bij ons absoluut niet in, helaas. Overigens zitten we nu aan de rand van de krater, een ritje van een uur en uitzicht op de Bromo! En dat alles in nog geen 48 uur vanaf de ferry 😎