Fishermenstrail
Villa do Bispo tot Lagos, einde van de Fishermenstrail.
2 t/m 5 november
Op 2 november vertrokken we uit Villa do Bispo. Op naar het meest Zuidwestelijke punt op het vasteland van Europa. Er was redelijk weer voorspeld maar ook wisten we dat er een bui zou gaan vallen……en die kwam ook. Het eerste deel waren lange, glooiende en brede paden en dat loopt lekker door. Voor je het weet heb je weer 8km te pakken. Nu ook weer, maar die grijze lucht kwam er al snel aan over zee. De vuurtoren stond op km 14, dat wisten we en we hoopten uiteraard ook op een beetje uitzicht.
Het onvermijdelijke gebeurde. Op tijd het regenjack aan en de hoes weer over de rugzak. Precies op tijd. Gedurende slechts 40 minuten liepen we vol in de regen met windkracht 6 om de oren. Het was de dag van de storm in Nederland en omstreken. Gelukkig werd het weer droog ruim voordat we bij het Zuidwestelijk punt en de vuurtoren waren. Wat een mooie ervaring om daar te staan met alleen maar water zover als je kan kijken.
Toen nog even 7km door naar Sagres, maar gelukkig kwamen we nog een restaurant tegen, wat niet altijd het geval is op deze trail. Heerlijk toast gegeten die rijkelijk belegd was en heerlijk gebakken in de koekenpan. Wij konden er weer tegen. Naar Sagres as 1 lange rechte weg, valt niets over te vermelden.
Vrijdag 3 november was de laatste lange etappe van deze trail. Nog 1 keer 20 km trotseren, maar deze was extra pittig vanwege alle kliffen die we op en af moesten. Er zat ook nog een bepaalde lus in het parcours. Vanaf het strand landinwaarts, dan evenwijdig aan de kust lopen en dan weer naar zee. Alleen hoefde dit niet bij laag water, dan kon je over het strand. De eb was 2 uur geleden op het laagste punt en dus hadden we nog wel even voordat de vloed te erg zou worden. Er lagen 3 stranden in elkaars verlengde. De eerste 2 was geen probleem, maar van 2 naar 3 moest je om een rotspunt waar het water al tegenaan kwam.
Eenmaal daar zagen we dat we nog via de rotsen verder konden. Af en toe even een rots hoger springen (met een rugzak) en weer door. Met droge voeten haalde we net aan het 3e strand. We hadden geen 10 minuten later moeten zijn. Ook bij deze etappe gelukkig een restaurant precies op 10km. Omelet, cola en de voor ons standaard geworden “cafe con leche” ….. en weer door. Het laatste stuk werd echt zeuren. Op deze 11e dag zijn de benen echt wel moe, maar we moesten toch nog weer 2 kliffen oversteken. Eindelijk was daar ons onderkomen. Een camping.
Ja hoe grappig, als campingeigenaren eens in andermans tent slapen. En dan puur vanwege het feit dat alle betaalbare adressen vol zaten voor het weekend. De mensen waren super aardig bij de receptie en het was een mega grote eco camping. Afijn, onze tent gevonden, 2 bedden, mini koelkast , een lampje en 2 stoeltjes met een tafeltje. Dat was het. Maar meer hebben we niet nodig. Eten en slapen. Oh ja, nog even voor morgen boeken. Dat was zo gebeurd.
Caroline keek toch nog even of de boeking goed was gegaan en tot haar schrik zag ze dat ze een hotel had geboekt voor dezelfde avond als die van de tent waar we al in lagen. Snel gebeld naar het hotel en uiteindelijk met behulp van een supervisor kon alles geannuleerd worden. Snel een ander onderkomen zoeken. We vonden een prachtig appartement in Luz. Geboekt, bevestiging. Klaar. Dachten we. Kwam er een bericht dat we de sleutel 10km verdrop moesten ophalen. Eh, hallo, we zijn lopend. Ook dat werd gelukkig goed opgelost en de sleutel zou klar liggen bij aankomst.
Zaterdag 4 november. We konden in het restaurant van de camping ontbijten en er was een shuttlebus terug naar het stadje beneden aan de berg, wel zo lekker. Vandaag hadden we maar 11,5km voor de boeg, dus we hadden alle tijd. Voor vertrek eerst koffie op een terras en toen rustig begonnen. Precies op de helft een mooi restaurant aan het strand. Heerlijke vissoep en uiteraard weerd de cafe con leche. Nog 6km te gaan.
Zien we nou weer die grijze lucht? Het klinkt erg, maar als we in 12 dagen in totaal 4 uur regen hebben gehad, dan reken ik het heel ruim. Geen klagen dus en nog steeds lopen we korte broek – korte mouw want het is elke dag rond de 20 graden. We komen aan in Luz. Het was even zoeken naar het appartement, maar we vonden de schoonmaakster die onze sleutel zou wijzen en die lag ook inderdaad keurig voor ons klaar. Een supertof appartement. Douchen en wat eten en dan lekker relaxen. Klaar voor de afsluitende dag van 12km naar Lagos en dan zit het wandelavontuur erop.
Zondag 5 november. Het is een korte en snelle etappe, vooral omdat er veel plankieren zijn. Evengoed nog mooie uitzichten en ook nog weer een tussenstop op het strand. Toevallig Nederlanders naast ons op het terras die in 1 week een stukje van de trail gaan doen. Ze zijn hier al vaker geweest. Gezellig gekletst, maar dan toch weer door want als de finish in zicht is wil je er ook zo snel mogelijk naartoe.
Aangekomen in het centrum van Lagos was het even zoeken naar het appartement, maar toch gevonden. Hartje Lagos met alle winkeltjes en restaurants op kruipafstand, hoe fijn. Die avond meteen heerlijk gegeten en hoe fijn was het om nu niet meer je rugzak op te hoeven doen. Morgen een heerlijke rustdag. Bootje varen naar de prachtige rotsformaties en lekker chillen in de haven, op de boulevard en in het stadje. Portugal ……… wij komen er zeker weer een keer terug. De Fishermenstrail is voltooid en was prachtig. Op naar nieuwe avonturen.
Zondag 29 okt de rustdag in Aljezur
t/m woensdag 1 nov in Villa do Bispo.
Maandag 30 oktober. We hadden een heerlijke rustdag in het hotel in Aljezura. Echt uitgerust en niets gedaan. Schaatsen kijken en verder eigenlijk niets. Ja, om de hoek even naar een koffiebar en, echt waar, naast ons hotel zat de Intermarche. Dus wat kleine boodschappen gedaan voor op de kamer en voor onderweg.
Maandag stond te boek met ruim 18 km. En dat klopte uiteraard ook, tenzij je verkeerd loopt. Nee, niet schrikken, dat deden wij uiteraard niet, al was het maar vanwege de aanwezigheid van de app wiciloc. Mar Caroline kan je kaarttechnisch ook wel om een boodschap sturen. Afijn, het stadje uitlopen en meteen een klim van bijna 2 km en met meer dan 10% was het even doorbijten.
We wisten dat er helemaal aan het eind van de dag nog zo’ n grap op ons stond te wachten. Onderweg was het niet heel bijzonder. In de ochtend wel wat mooie uitzichten, maar ook hele lange rechte wegen. De bekende boerenpaden met zand en steentjes. Een landschap wat niet echte spectaculaire zaken te bieden heeft en dan uiteraard ook altijd wel weer ergens dat zand.
Zoals met alles kwam er aan deze dag ook weer een eind. Inderdaad met een steile afdaling en dito klim. Uiteindelijk bij ons hostel aangekomen bleek dat echt heel gaaf te zijn. Een kleine kamer met fraaie badkamer, maar met allemaal fijne extra’ s. De service was meer dan goed en het ontbijt van de volgende morgen al helemaal. Eerst douchen en wat gaan eten bij de Surf Bar. Supergoed eten en een relaxte sfeer. Die avond nog een snack in het hostel en wij waren weer klaar voor vandaag.
Dinsdag was weer een pittige dag met 21km voor de boeg en………………we stonden op met regen. Het was pas de 2e keer dat we echt regen hadden, dus reden tot klagen was er niet en het waaide niet en het was ook niet koud. Hoes over de rugzak, regenjack aan, petje op en gaan. Na anderhalf uur werd het droog en het weer werd alleen maar beter. De eerste 10 kilometer gingen echt snel, omdat we weer van die rechte vlakke en glooiende wegen hadden. Dat stampt lekker door.
Onderweg zouden we langs een restaurantje komen, dus ook dat kwam wel goed. Monte Novo, het plaatsje van het restaurantje doemde op. Nog 1,5 km. En ja hoor….. gesloten. Dat kan natuyurijk gebeuren zo in het naseizoen. Maar gelukkig hebben we altijd noodspullen mee, zoals kleine broodjes, genoeg water, bananen en appels.
De laatste 10km werd ingezet en we kwamen weer bij de kust. We moesten zelfs het strand weer op en zagen een rode vlag. Niet zwemmen dus. De golven waren gigantisch en er mocht wel gesurfd worden. Vele golven beukten tegen de rotsen en het spatwater kwam boven de rotsen uit. Wat een fantastisch gezicht.
Na nog even gerust te hebben op het strand, laatste dingetjes gegeten te hebben, maakten we de laatste lus naar het hostel van de dag. Standaard kamer, maar we mochten ook de woonkamer gebruiken. Restaurant aan de overkant waar we een late lunch pakten en die avond ook maar zijn gaan eten omdat alles zo lekker was. Morgen een makkie EN heel mooi weer. Slechts 16km en we komen weer op het strand.
Woensdag 1 november. Vandaag was het nog eenvoudig, slechts 16,5 km naar Villa do Bispo. We hadden een luxe kamer geboekt incl ontbijt. Maar eerst di 16,5km nog even verteren. Wederom een prachtig stuk langs de kust en langs 2 hele mooie stranden. Het was 22 graden en een blauwe lucht. Ja inderdaad, weer zo’ n dag met een gouden randje. Deze keer niet gezwommen want het was een dag met 2 zware klimmen er in en we wilden niet te laat aankomen. Met mooi weer op een terras zitten op 1 november is ook geen straf.
De klimmetjes waren inderdaad pittig, maar eenmaal boven op het plateau was het echte leed geleden en konden we aftellen richting het dorp. Helaas nog wel een paar saaie wegen, maar ook daar komt weer een eind aan. Ons verblijf was meer dan top. Grote kamer, alles nog nieuw, mooie ruimte waar je mocht koken en waar in de ochtend het ontbijtbuffet zou zijn. Eerst douchen en dan wat drinken in het dorp. Meteen door naar een restaurant want we waren onderweg helaas niets tegengekomen.
Fantastisch gegeten met een heerlijk wijntje erbij. Tijd om in onze suite te relaxen. Er zat zelfs een Lidl in het dorp waar we wat eten hebben gehaald voor die avond. Geen zin meer om nog uit eten te gaan. Simpel eten bereid in de keuken en daarna gezellig met andere wandelaars nagetafeld. Op de kamer uiteraard HUNTED gekeken, want het was woensdag. Tijd om te slapen want morgen wacht de eerste van 2 dagen met 21km. Morgen naar het meest Zuidwestelijke punt van Europa, Kaap Sao Vicente.
Van Almograve en Villa Nova de Milfontes
naar Odeceixe en Aljezur. Rust.
26 – 27 – 28 oktober
Donderdag de 26e. De eerste dag boven de 20 kilometer. Ook al sporten wij best wel veel, wandelen is toch weer heel wat anders. Je kan zelfs stijf van het wandelen worden. We merkten al snel dat wanneer je opeens andere bewegingen moet maken je daarna veel lekkerder kon bewegen. Zelfs 100 meter joggen deed wonderen. Maar goed, dit terzijde. We konden op tijd ontbijten en exact om 9 uur gingen we op pad.
Het eerste stuk ging gelukkig over verharde wegen en meteen liepen we ook boven de 4km/u. Met rugzak best aardig. Vervolgens toch weer even zo’ n fijn mul zandpad van 3 km. Maar oh oh die uitzichten, wat maakten die veel goed. Het ene uitzicht is nog spectaculairder dan het andere. Al snel gingen we richting de 8 km en op dat punt was een dorpje. Maar op 7 km ontstond er opeens een bui voor de kust die we dan ook vol kregen. In het dorpje ons weer onder het genot van een kop koffie op laten drogen en weer door.
Eenmaal voorbij de 10km ging het opschieten, maar eh…….werd die lucht nu weer grijs? Het was kilometer 14 ongeveer en de bui was een beste. Tot aan km18 vol in de regen en een meer dan pittige wind. Goede kleding doet wonderen en gelukkig was het 20 graden. In korte broek en alleen een dun shirt met regenjack was voldoende om het niet koud te krijgen. Maar bij die km 18 was zowaar een leuk restaurant waar we super hebben gegeten. Er ontstond wel spontaan een plasje onder mij n stoel, zo drupte de kleding.
Na de lunch nog een klein uurtje door en toen naar onze gereserveerde kamer, met airco. Die ging meteen op 30 graden om alle natte zooi te drogen. Wij een pasta scoren in het dorp en middels de foto’s terug kijken op alweer een geslaagde dag.
Vrijdag was een dag uit de serie “cadeautjes”. Prachtig weer, waanzinnige vergezichten en om de ene hoek kwam nog een mooier uitzicht te voorschijn dan om een andere hoek. Alle spullen waren overigens weer droog en we liepen lekker. Regelmatig een pauze en ook vandaag weer een fantastische lunchplek. Toen we de bidon van Caroline wilde vullen zei de serveerster dat zij dat wel zou doen. Er stond Kathmandu op de fles en ze wees er meteen naar. Ze kwam zelf uit Kathmandu en dus hadden we meteen een praatje over onze trekkings en alles. Zij was nu een jaar in Portugal om te werken voor de familie. Ongekend toch hoe die mensen hun land “ zomaar” verlaten.
Wij moesten weer door en liepen het laatste stuk naar Odeceixe. Jammer dat die laatste 4km over de gewone doorgaande weg ging. Echt heel boring, maar goed, ook daar kwam weer een eind aan. Ons logeeradres was ontzettend leuk. Zeer zeer gastvrije mensen en niets was te lastig. Ze deden zelfs de was voor ons. Daarna meteen door naar het terras waar we 2 Nederlandse meiden tegenkwamen die we de dag er voor in een restaurant al even gesproken hadden. Het werd heel gezellig met een wijntje, biertje, wijntje, biertje. Helemaal toe tegen etenstijd ook nog eens onze Canadese vrienden erbij kwamen. Het was een topavond.
Maar nu naar bed, morgen wacht de langste etappe van 23km op ons.
Zaterdag, de 23 km liggen op ons te wachten en er werd al gezegd niet de meest spannende. De ochtend ging nog wel. Weer mooie vergzichten en prachtige baaien, rotsen in zee waar het water tegenop kletste. Maar na de lunch met nog 8km te gaan was het gedaan met de mooie kustlijn. Vlakke wegen en af en toe een paar losse huizen, maar verder weinig. Zelfs een heel lang pad met alleen maar steentjes en zand, kaarsrecht, 3 km lang. Nou ja, we komen er vanzelf. We hadden een hotel geboekt voor 2 nachten want zondag zou het veel regenen en we hebben er nu 6 dagen op zitten. Precies d helft qua aantal dagen en dus een mooi rustmoment. Caroline had een goede deal gevonden. Een 4 sterren hotel, met ontbijt en een zwembad. Ik zeg kom maar door. Heerlijke kamer en alles goed geregeld. Die avond aan de overkant heerlijk gegeten en met de klok een uur terugzetten hebben we bijna 10 uur geslapen. Genieten van de rustdag en maandag beginnen aan het laatste deel met 4 redelijke etappes om te eindigen met 2 korte etappes naar Lagos.
Start vanuit Sines - 23 oktober 2023
23 – 24 – 25 oktober
Het is maandag 23 oktober, we gaan er aan beginnen. De Fishermenstrail. Een hike van 226 kilometer in 12 a 13 dagen. Als je zonder eigen kampeerspullen gaat dan loop je van dorp naar dorp, vissersdorpjes dus. Overnachtingen kan je regelen via de bekende websites. Meestal zijn de dagafstanden tussen de 17 en 23 km, prima te doen dus. Voor ons al een zegen dat we niet hoeven te klauteren over rotsblokken zoals vorig jaar in de Pyreneeën.
De weersvoorspelling had al aangegeven dat het ongeveer tot 9 uur zou regenen en dus vertrokken we rond kwart voor 10. We konden alle overige bagage in ons huisje laten want wij waren de laatste gasten van het seizoen en we komen hier na de trail weer terug. We hadden dus ons eigen ontbijt en dan ook maar meteen wat extra brood voor onderweg gemaakt. Er werd al geschreven dat de eerste 7 km niet veel waren, want je loopt om de haven van Sines heen. Opslagtanks en kranen. Maar toen kilometer 6 erop zat kwamen ook direct de mooie uitzichten. Maar ook zagen we een gigantisch zwarte wolk aankomen vanaf de oceaan.
Even op de radar kijken. Oh een bui die boven land afzwakt want hij zou maar 2 mm geven in minder dan een uur. Laat dat nou nog kloppen ook. Bij kilometer 10 begon de regen en tussen 12 en 13 was het weer droog. Deze eerste dag was 18 km en dus nog iets meer dan een uur en we waren in Porto Covo. Het eerste hostel had geen plek meer en wij hadden ook niet gereserveerd. Even de app raadplegen en toen vonden we een ander pareltje. Hostel Calmari. Die kon niet ouder dan 1 jaar zijn. Alles was perfect. Kamer, bed, badkamer en ontbijt. Heerlijk bij de Italiaan gegeten en op tijd naar bed. De hele dag buiten, de kilometers en een wijntje doen wat met je 😉
Dinsdag 24e
We gaan van Porto Covo naar Vila Nova de Milfontes. Het zou volgens de diverse verslagen op internet de zwaarste dag worden. Dat klopte. Tot op heden. Van de ruim 19 km hebben we ruim 15 km door mul zand gelopen. Samen met de rugzak een pittige opgave. Maar de uitzichten die we er voor terugkregen maakte weer veel goed. We hadden ondertussen kennis gemaakt met een moeder en zoon uit Vancouver. We kwamen elkaar her en der tegen en dat was best gezellig en leuk. We namen met regelmaat een pauze, maar de wind stond hard uit het Westen te blazen en dus moest je echt even uit de wind gaan zitten tijdens zo’ n pauze.
De kilometers tikten toch geleidelij k weg en eenmaal boven de 10 km ga je toch weer aftellen. Het zand ging ook wel parten spelen. We hadden zgn “ gaters” gekocht. Soort van hoes over je enkel en schoen zodat er geen zand in de schoenen komt. Helaas heb ik min trailschoenen aan en die hebben opengewerkte stof voor/boven. Met die gaters had ik meer zand in mijn schoenen dan zonder die dingen. Dus uitgelaten en tijdig je schoenen legen. Na ruim 6 uur netto looptijd waren we bij ons hostel. Slechts 100 meter van een restaurant en het punt waar we morgen met het bootje overgezet worden. De zware dag zat er op.
25 oktober
Vandaag de makkelijkste dag, samen met de laatste 2 dagen van de trail. Slechts 11 km. We nemen het er van en starten pas om half 11. Tegen 1 uur lopen we langs een klif en kijken op een mooi stuk strand. We zien vele mensen al de zee in rennen dus er zal ook wel ergens een strandafgang zijn. Ja hoor, gevonden. Spullen neergelegd, bezwete kleding uit en hup de zee in. Heerlijk. Nu nog iets meer dan 3 km en we zijn al binnen. Heerlijk op een terras gezeten en leuk met een Nederland stel zitten kletsen. Daarna kwamen we de 2 uit Vancouver weer tegen en met hen in een bar aan het strand nog wat gegeten en gedronken. Het was tijd om terug te gaan. Morgen 1 van de 3 lange dagen, ruim 21 km. Ze zeggen niet te veel zand. Fingers crossed.