Pokhara – 31 augustus 2003

Het is 31 augustus als ik aan het eind van de 2e dag een onwijze uitslag krijg op mijn rug en op mijn armen. Honderden kleine rode bultjes die als een gek jeuken tarten mijn rug en armen. We hebben geen idee waar het van kan komen. We gaan alle mogelijkheden af qua eventuele allergieën of wat dan ook, maar tot op heden ben ik nergens allergisch voor (geweest).

Uiteraard hebben we een medical-kit mee en we smeren wat zalf tegen de jeuk en tenslotte maar een paardenmiddel…..de prednison. Na 1 dag is de jeuk weg en na 3 dagen zijn de bultjes weg. In het ‘health-boekje’ van de Lonely Planet vinden we iets over ‘prikley heat’, dat zou het kunnen zijn. Misschien omdat ik (we) al zo lang in de warme streken zijn dat de huid geïrriteerd is geraakt. We moeten er zelf achter zien te komen. De dag gaan voorbij van de trekking en de bultjes blijven weg.

Als we weer terug zijn van de trekking in Pokhara genieten we van de rust en het afwisselende eten. Uit voorzorg raak ik de fles chilisaus niet meer aan want die gaf na 5 minuten extra uitslag op mijn armen. Als we een middag met vrienden in de zon zitten heb ik de volgende dag weer exact dezelfde uitslag over bijna mijn gehele rug. Nu wil ik toch wel naar de dokter. Van het restaurant krijgen we een adres van een privé-kliniek (daar moet je in dit soort landen zijn) en de taxichauffeur brengt ons inderdaad naar een andere plek, de lul. Ondertussen heeft Car bedacht dat het wel eens mijn nieuwe oranje Nepalese shirtje kan zijn. Heel toevallig is de jeuk steeds ontstaan de dag nadat ik die aan heb gehad. Toch maar even in het achterhoofd houden.

Als we dan via via toch het goede adres hebben en daar op het afgesproken tijdstip aankomen weet je niet wat je ziet. Een apotheek (?) waar de bijsluiter nog niet is uitgevonden, de medicijnen in kranten worden verpakt en jochies van 15 jaar je de medicijnen overhandigen. Eerst maar op consult…das dan 6 euro alstublieft. Das schrikken. Ik word naar boven gebracht, elke verdieping heeft zo zijn eigen dokter, ik moet op de 3e zijn, de ‘skin-specialist’ ! Er zijn zo’n 15 wachtende voor me die allemaal staan te dringen voor de deur van de dokter. De ‘assistent’ houdt de wacht en zegt wie er naar binnen mag. Iedereen heeft een muntje met een nummer, ik ook…nr 24.

Ik sta er nog geen 5 minuten als ik een seintje krijg dat ik naar voren moet, ik zei dat ik gebeld had. De volgende patiënt ben ik, tot verbazing en ergernis van de andere wachtenden. Nummer 12 was aan de beurt maar een betalende patiënt heeft hier ook voorrang. Zoals iemand tegen ons zei : je betaalt niets maar je krijgt er ook niets voor. De dokter spreekt goed Engels maar ik moet zelf mijn naam opschrijven. Hij pakt een loep en bekijkt mijn huid. Gelukkig heb ik het LP boekje mee en laat hem het ‘prikley heat’ stukje zien. Nee, dat is het niet. Het volgende stukje gaat over dermatitis….dat leest hij zorgvuldig door en zegt : now here’s my diagnosis : photo dermatitis. Ik ben overgevoelig (geworden) voor de zon. Ik kan het niet geloven, maar hij is de dokter, weliswaar een Nepalese, maar toch. Ik breng er nog tegenin dat het ook een allergie op nieuwe kleding uit Nepal kan zijn, maar dat wijst hij resoluut van de hand. Hij begint vol overgave aan het opschrijven van de in te nemen medicijnen. Ietwat overdone zie ik verschijnen : betametason, prednisolon, en nog 2 voor mij onbekende stofjes. We besluiten meteen om alleen de predinisolon en de crème te gebruiken want we hebben zo ons eigen vermoeden.

Ik neem hartelijk afscheid van de dokter, bedank hem en ga beneden mijn medicijnen ophalen, gewikkeld in krantenpapier. Op de hotelkamer maar meteen smeren en ‘s-avonds de eerste 2 prednisolon genomen. Binnen 3 dagen was alles weer weg……en ik heb  dagen in zwembroek in de zon gelegen…….geen oranje shirtje meer aangehad……….en geen bultjes meer gezien !!!

 

De moraal : een dokter is ook maar een mens !