September 2003 – Nepal

Het is 20 september, de laatste dag van de staking. Morgen gaan we terug naar Pokhara en de 22e begint ons raftavontuur op de Kali Gandaki. We maken met de manager de afspraak dat we om half 7 in de ochtend kunnen ontbijten en dat de bus van het resort ons even afzet bij het buspark van Chitwan. Allemaal geen probleem. Het ontbijt is keurig op tijd en smaakt ook perfect, net als al het eten trouwens van de afgelopen dagen. We betalen de rekening, nemen afscheid van de ober en de manager en gaan naar de bus. Eenmaal in de bus komt ook de chauffeur aangelopen, stapt in, gaat achter het stuur zitten en draait de sleutel om……1 droge klik. Nee he, we kijken elkaar even aan maar zijn al te lang in nepal om zenuwachtig te worden. Gouden regel hier : als de hoofdpersoon niet zenuwachtig wordt, dan hoef jij het ook niet te worden en dat doen we dus ook niet. Even later komen er diverse collega’s aangelopen die de bus heen en weer beginnen te schommelen en na de zoveelste beweging draait de chauffeur nogmaals de sleutel om en…..vrrrroooooomm lopen. 5 Minuten later staan we bij het busstation en we oren alleen maar Pokhara Pokhara Pokhara….eh ik denk dat we die moeten hebben, we stappen in en nog geen 3 minuten later zijn we onderweg.

 

Na de 1e checkpost moeten we een brug over echter ik zie dat er ruim 1/3 deel van het asfalt is weggeslagen en dat de helft van de brugleuning aan de rechterkant al beneden in de rivier ligt. Onze buschauffeur, net uit de luiers en van wie ik me afvraag of hij ooit 1 rij-examen heeft afgelegd, geeft trouwens geen krimp. De hindu-muziek staat lekker hard en vals en jankt van tijd tot tijd, ach het is maar 4 uur. Door de openstaande deur (waarom zou je hem dicht doen as je steeds moet uitstappen ?) zie ik niet eens meer de weg alleen maar de afgrond.Gelukkig stuurt onze chauffeur beter over een landslide met keien dan Michael Schumacher met 300 over een circuit scheurt, alle vertrouwen dus. Er wordt constant op de zijkant van de bus geslagen ten teken dat er ruimte zat is, ik weet niet waar maar we komen aan de andere kant.

 

In het eerstvolgende dorp stopt hij bij een soort benzine (diesel) pomp. Ik zie wat mensen in vodden lopen, waarschijnlijk het personeel. Ik vang plots het woordje ‘chaina’ op en weet met mijn nepalese kennis dat er dus geen brandstof is. De chauffeur verblikt of verbloost niet en dus…..precies, geen nood. Hij rijdt verder maar na 15 minuten staan er een paar bussen en een vrachtwagen op een parkeerterrein, ook bij een pomp. Onze chauffeur roept wat door het raam en even later stapt hij uit en gaat in discussie met de andere mannen. Dat nepalees is me nog te ingewikkeld maar mijn buurman zegt ‘landslides’…..we kunnen niet verder. Hij stap weer in en keert de bus en gaat terug. Caroline zegt terloops nog even dat we ‘no refund’ hebben op onze $130 als we niet op tijd voor de raft zijn.

Als de bus net weer de brug zonder leuning is gepasseerd, ik weer de afgrond zag en de chauffeeur weer geen krimp gaf, komt er een shovel van de andere kant….die gaat ruimen weet iedereen en meteen ontstaat er een discussie in de bus. Ik begrijp dat ze het hebben over wat gunstiger is : omrijden over een andere berg of achter de shovevl aansluiten ? Uiteraard bemoeit iedereen zich er mee, ikke niet. Er wordt wederom omgekeerd en weer gaan we de brug zonder leuning overr, zie ik de afgrond weer en komen we weer aan de andere kant en volgende shovel. Al snel hebben we hem ingehaald en na 10 minuten staan we bij de 1e landslide. We hadden verhalen gehoord over een bus die naar beneden zou zijn gestort en dus meteen met fotocamera naar buiten, sensatiebelust als we zijn. Er staat een bus tot in zijn assen in het water met aan de voorkant een berg puin. Hij heeft het niet gehaald om door de landslide te rijden, de passagiers zijn gelukkig ongedeerd.

 

Alles en iedereen staat te kijken hoe de shovel te werk gaat. Ze staan echter zo goed te kijken dat ze, de nepalezen, niet eens in de gaten hebben dat ze op het puin staan wat geruimd moet worden. Als de shovel 1 meter bij ze vandaan is met zijn gevaarlijk grote bak begrijpen ze dat ze uit de weg moeten. Wie heeft er hier nou ervaring met landslides ? Wij houden onze afstand en maken een paar foto’s. Een passagier uit onze bus komt met de geruststellende mededeling dat er 5 landslides op rij liggen. Het is dan even na 8 uur als we daar staan en hij zegt er ook nog doodleuk bij dat het ongeveer tot 4 uur in de middag duurt voordat alles is opgeruimd. Dat moet weer een taalprobleem zijn, hij zal wel bedoelen dat het in totaal 4 uur duurt. We lachen eens vriendelijk naar hem en denken ‘flapdrol’. Na 1 uur is de shovel nog steeds met hetzelfde stuk puin bezig. We staan op een stuk van de weg waar geen stalletjes met thee of andere zut te koop is en zijn dus aangewezen op onze ene fles water. Na 2 uur komt de chauffeur van onze bus terug en ik vraag ‘finisj’ ? ‘No’ is het korte antwoord. Ik ga zelf nog maar eens terug naar de plaats des onheils.

 

Alle Nepalezen staan nog steeds op een veilige afstand van een halve meter van de shovel en ze presteren het zelfs om daar te gaan staan waar hij al 5 keer eerder puin heeft gestort. Nee, arbo-veiligheid is hier nog niet doorgedrongen. Na ruim 2 uur komen de eerste auto’s en bussen over de landslide heen en rijdt de shovel door. Uiteraard rijdt weer eerst de andere kant; nee wij zullen een keer als eerste mogen rijden ! Gelukkig wordt er ergens toch ‘iets’ geregeld dat beide kanten worden afgewisseld en uiteindelijk rijden we dan toch. Het is van korte duur. Na 3 bochten staan we weer stil en zie ik de shovel al weer bezig de volgende lading puin te verwijderen. Stiekem denk ik nog even terug aan de worden van onze flapdrol want het is ondertussen 11 uur geweest en we zijn nog geen 20km weg van Chitwan, de totale afstand is bijna 130 km.

 

Het tafereel herhaalt zich, de Nepalezen staan weer stierlijk in de weg en nog zeer gevaarlijk ook. Mensen klimmen op de landslides om maar alles te kunnen zien, je zou iets missen. Plots vallen er weer stenen van boven en rent iedereen van de landslide af……omdat ze door medeburgers gewaarschuwd worden. Vergelijk het met een verse lawine en ga 2 minuten na stilstand dan in die lawine staan…..best veilig. Goed, de shovel zet stug door en ruimt de ene berg puin na de andere. Deze keer is er wel een stalletje in de buurt en ik koop 2 liter water en 3 pakken koekjes. Het kost me een vermogen, 1,5 euro. Terug bij de bus breng ik verslag uit aan Car en geef haar de helft van het inkopen. Ze geloofde het verder wel wat er gebeurde bij de shovel. Na geruime tijd zie ik de shovel door de berg heenrijden en weet dus dat de landslide ‘open’ is. Nog wat puin wegruimen aan de andere kant en…….de andere kant reed weer als eerste. Terug naar de bus waar de hindumuziek al weer luid schalde, nee hoor, irriteert helemaal niet.
Bij de 4e landslide is er een behoorlijke verkoop-activiteit op gang gekomen rondom alle bussen en vrachtwagens. Kleine jochies lopen af en aan met grote stukken komkommer. Daar doen ze wat chili-zout op en das echt heel erg lekker. Ze gaan als warme broodjes. Als er nog 5 in de schaal liggen heb ik er 2 nodig en een andere man 3, das dus makkelijk. Staat er een andere nepali die dus gewoon hem zijn hand op mijn 2 komkommers legt, de brutaliteit, maar ja het is Nederland niet. Daar is mijn nepalees weer een geluk en bluf de man af, geef geld en pak MIJN komkommers. Even later loopt het ventje weer langs, ik geef hem 5 rp extra en een knipoog. Een smile van oor tot oor zie ik verschijnen en moet er om lachen !

 

We gaan naar de 5e en laatste landslide. Af en toe lijkt het uren te duren voordat de hele stoet weer op gang komt. Ondertussen raadplegen we ons horloge regelmatig want we moeten op tijd in Pokhara zijn, geld is geld. Het is al na 12 uur als we bij de laatste landslide zijn. De shovel werkt weer stevig door en dezelfde gevaarlijke taferelen spelen zich weer af. Plots zet de bestuurder de shovel aan de kant en vraag of hij klaar is EN of het inderdaad de laatste was. Beide worden met JA bevestigd. OK, nu kunnen we het halen, het is 1 uur in de middag. Terug in de bus gaat meteen de hindumuziek weer aan, gelukkig staat ie lekker hard, je zou het eens niet goed horen. Het duurt nog even voordat we het echte landslide gebied EN de echte slechte weg verlaten, maar dan komt eindelijk de normale te smalle weg er weer aan en begint het zenuwspel van ‘inhalen vlak voor de haarspeldbocht’ en ‘inhalen als je gewoon NUL zicht hebt’. De chauffeur wordt niet zenuwachtig, dus……we luisteren lekker verder naar de jankende hindumuziek.

 

Het is half 3, de bus wordt langs de kant gezet bij een paar kleine restaurantjes……lunch. Nee hè, nog meer vertraging. We gaan, expres, bij de buren eten want dat is een klein stalletje. Een omelet, 3 zakken chips, 2 cola en later nog een bevroren fles pepsi. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden, die pepsi smelt dus wel. Weer anderhalve euro armer gaan we na 20 minuten de bus weer in en…gelukkig gaat de indumuziek weer vol open. De chauffeur vindt het kennelijk zelf ook af en toe niet fijn, maar gelukkig heeft ie een ruime keuze aan bandjes. Voor ons klinken ze allemaal het zelfde ; hard, jankend en vals. Eenmaal weer in de bus wordt het drukker en drukker. We naderen Pokhara. Onze rugzakken staan rechtop voorin en de passagiers laten zich er op vallen alsof het een stoel is. Ik maak ze er, in het nepalees, vriendelijk op attent dat het geen stoelen zijn. Het maakt weinig indruk. De laatste 3 uur voor Pokhara is een aaneenschakeling van checkpoints. Alles behalve de bejaarden, vrouwen en touristen weer de bus uit. Alle tassen moeten open, behalve die in de bus liggen. De man naast me blijft zitten en ik kijk hem aan. Hij pakt een rood mapje en zegt : I’m militair. Ja en….wie zegt mij dat je geen smeergeld aanneemt van de maoisten ? Afijn, zo zijn er nog 100 voorbeelden te bedenken van de ‘wassen neus’ van de controles. Het vertoont gaten aan alle kanten.

 

Als iedereen voor de 3e keer binnen een uur de bus uit moet, moet zelfs het buspersoneel er om lachen, ik niet. Er wordt naar me geroepen dat ik de bus uit moet. Ik kijk ze niet begrijpend aan maar ze menen het echt. Ik heb net 1 voet buiten gezet als de militair mij aankijkt en ‘nee’ schudt. Kennelijk heb ik toch hele eerlijke ogen. Ik mag de bus weer in. Een uur voordat we Pokhara binnenrijden zien we 2 bussen tegenover elkaar staan op de weg…..een frontaaltje. Onze chauffeur verblikt of verbloost niet…..dus doet het ons ook nix. Eindelijk komt Pokhara in zicht en we herkennen de weg waar we rijden. We gaan niet naar het busstation want we moeten toch met een taxi naar het guesthouse. Het is eindelijk stil in onze oren, geen hindu-muziek meer. De taxi is snel gevonden, het is ondertussen 6 uur ‘s-avonds, 11 uur na ons vertrek vanuit het resort. Welkom in Pokhara lezen we op een bord. Half 7 staan we bij het raft-kantoor, 7 uur is de briefing. We hebben precies 30 minuten over ! Pfffffffff.